In een veranderde wereld, met een andere verantwoordelijkheid

Eind vorig jaar wisten we het in De Bijster: de organisatie zou veranderen. Geen huisbegeleiders meer, maar (minder) verantwoordelijken. Een aantal mensen wilden de stap naar een andere taak doen en na een pittige selectie waren we met twee “verantwoordelijken leefgroepen”. Het was erg jammer dat er (nog) geen derde was, maar we gingen aan de slag: Voorbereidend in februari en effectief vanaf maart. Onze wereld was alvast veranderd…

Ongeziene en vooral strenge maatregelen

We hadden intussen natuurlijk al wel begrepen dat er een nieuw, gevaarlijk virus was, dat zich over de wereld probeerde te verspreiden. In februari waren er de eerste wintervakantie-slachtoffers en Italië was toch wel een pak dichterbij dan Wuhan. Voor de woonzorgcentra kwamen er in maart vanuit de overheid en binnen de GZA ongeziene maatregelen: temperatuur- en andere registratie van bezoekers, véél strengere hygiëne,… Niet zo veel later kwam er een quasi-lockdown in de woonzorgcentra. Zo min mogelijk uitwisseling met de buitenwereld: geen bezoek, omkleden en temperatuurcontrole voor alle medewerkers, mondmaskers op de leefgroepen, zo min mogelijk uitwisseling tussen de leefgroepen,… De maatregelen werden in een snel tempo anders en vooral strenger. Door de anderhalve-meter-regel werden overlegmomenten anders (of gewoonweg niet meer) gevoerd: geen teamvergaderingen, geen overleg op verplaatsing,…

Balans tussen gezondheid en veiligheid

Binnen deze snel veranderende wereld was het onze taak als gloednieuwe verantwoordelijke om de richtlijnen mee om te zetten naar praktijk, mee na te denken over de balans tussen gezondheid (in de ruime betekenis) en veiligheid. Medewerkers gingen niet altijd mee in het verhaal. Er kwamen reacties vanuit alle richtingen, van super-voorzichtig tot eerder-nonchalant. Afstemming was absoluut nodig, de neuzen moesten in dezelfde richting wijzen en vooral virusvrij blijven.

Toch een besmetting

Niet veel later gebeurde het onvermijdelijke: toch een besmetting en niet veel later meerdere. Er waren uitgebreide nieuwe maatregelen nodig. Na versneld overleg kwam er een apart team voor het groepje besmette bewoners, met procedures voor medewerkers, materialen, communicatie, … De samen bedachte en gekozen aanpak loonde, want de groep kon na een niet te lange periode heelhuids terug uit de quarantaine. Het was gelukt en die “sluitingsdag” ervoer ik als een feestdag.

Diepmenselijke uitdagingen

Helaas herhaalde de geschiedenis zich op een andere groep (voor mij een stuk dichterbij). Deze groep werd ook vrij snel opgesplitst en de cafetaria werd een nieuwe leefruimte voor de “gezonde” bewoners. Het ging opnieuw om grote logistieke, maar ook diepmenselijke uitdagingen. Immers, deze keer waren er bewoners die het niet hebben gered. Als C-team-medewerker met uitgebreide beschermende kledij, kan je de laatste levensfase niet naar behoren begeleiden en al zeker niet op een manier zoals we dat in De Bijster willen…

Goed nieuws!

Op het moment dat ik dit schrijf zijn de andere bewoners gunstig geëvolueerd en is er zelfs na een volledige testprocedure in heel De Bijster (geen medewerkers, en slechts 3 bewoners positief) geen aparte Covid-groep meer nodig. Goed nieuws, niet ?

Gerolf, verantwoordelijke leefgroepen 1, 2 en Beschermd Wonen, De Bijster

63