Laatste nieuws:
Els schrijft... over geloof en angst

Els schrijft… over geloof en angst

Het hele gedoe rondom geloof vind ik lastig. We gaan even terug in de tijd.

Als kind kwam ik per ongeluk, tijdens de wandel met mijn poppenwagen, terecht bij een evangelische tent met allerlei Bijbelverhalen en ik vond het prachtig. Mn ouders waren totaal verbijsterd, wat gebeurde er met dit kind!? Het woord Jezus lag op m’n lippen, alsof ik met hem thee had gedronken. Er kwam een kinderbijbel in huis en alhoewel ik totaal niet gelovig opgevoed ben, werd ik geloviger dan God zelf.

Apart toch?

Tja.

Het zou wel overwaaien, stelde m’n moeder nuchter vast en liet me met m’n verhalen in m’n kamertje toveren.

Later, veel jaren later, toen ik in de woningverhuur ging werken, kwam ik voor het eerst echt in contact met de moslimgemeenschap en de strenge regels die hiermee verbonden zijn. Van dit geloof wist ik niet zoveel merkte ik, maar had toch wel regelmatig huilende vrouwen tegenover me, die bedreigd werden, mishandeld en verstoten werden door hun familie, wanneer er een andere mening op tafel kwam.

Ik luisterde en luisterde en regelde wat er in m’n vermogen lag om hen het leven wat te verlichten. Zij kusten m’n handen en dat Allah maar met mij mocht zijn. Het raakte me en ik kan het gevoel wat ik hierbij kreeg nog altijd oproepen. De eenzaamheid en de pijn, maar zeker ook de kracht die er voor nodig is om verder te gaan zonder geloof, maar ook zonder familieleden. Vaak gepaard gaande met doodsbedreigingen op de koop toe. Verstoten worden in al z’n vormen… Enorm heftig.

Lieve dames, hoe gaat het nu met jullie? Ik vraag me dat nog regelmatig af.

Hoe was, maar erger nog, is het toch mogelijk dat dit zo nog altijd gaat?

Mijn eerste contacten waren ruim twintig jaar geleden. Ik heb nu binnenwerk, maar is er daadwerkelijk iets veranderd? Ik hoor deze verhalen nog altijd, hetzij in een andere vorm. De tijd is verstreken, maar is de pijn ook weg? Houding en gedrag. Verdraagzaamheid en respect. Daar spreken we over. Ik moet eerlijk zeggen, het lijkt veel grimmiger te zijn. Misschien is er wat meer emancipatie en mag er gescheiden worden. Wat ik wel zie, is dat moderne, leuke moslimvrouwen met een hoofddoek lopen.

Ik begrijp hier niets van. Ik heb er ook niets op tegen, want dit mag je zelf weten, maar ik wil gewoon alles kunnen begrijpen. En niemand heeft mij hier een bevredigend antwoord op kunnen geven, helaas, want ik heb er een aantal keer naar gevraagd. Je hebt gestudeerd, bent welbespraakt en doet in mijn ogen een stap terug door voor je geloof een hoofddoek te dragen. Het een heeft met het ander kennelijk niets te maken, al voelt het vaak wat provocerend aan. Bijzonder.

M’n gelovigheid van vroeger heeft plaatsgemaakt voor een huivering als het gesprek hierop komt. Het is en blijft een lastig ding.

Geloven, in welke vorm dan ook, staat voor mij gelijk aan het angstig maken van en opleggen van regels, die tegen jou gaan werken wanneer je ze niet strikt opvolgt. Het ontnemen van het eigen, vrije verantwoordelijkheidsgevoel, door middel van restricties en regels die benauwen. Het is al lastig genoeg om zonder dit alles een beetje aardig, vriendelijk en leuk mens te blijven in een maatschappij waar de agressie de boventoon lijkt te voeren. En dan je geloof nog. Ik vind het veel.

We hebben het over vrijheid in het algemeen en in het bijzonder van meningsuiting. Welke vrijheid en wiens vrijheid precies, want wanneer je zegt dat je nooit en nooit van je leven voor welk geloof dan ook een hoofddeksel zal gaan dragen, heb je toch echt regelmatig een flink probleem. Een probleem waar jouw mening toch met grof geweld de vuilbak in wordt gegooid met allerlei niet-steekhoudende argumenten, maar je mond is allang geleden gesnoerd. Weg vrijheid van meningsuiting…

Is dit het dan? Is de integratie dan een volledige mislukking gebleken? Dat wil ik eigenlijk niet geloven…

Ik heb er natuurlijk geen echt onderzoek op losgelaten. Ik spreek meer vanuit eigen ervaring en wat ik om me heen zie gebeuren in een stad als Rotterdam, waar echt teveel mag. Er zijn namelijk wel een soort ongeschreven fatsoensgrenzen, die toch wel met enige regelmaat met de voeten worden getreden. Het hele slachtoffer- en zich regelmatig gediscrimineerd voelengedrag is wat mij nog het meest irriteert. Want negen van de tien keer is het in de laatste jaren eerder omgekeerd en lijk je een soort gast te worden in eigen land.

Vrijheid, gelijkheid, broederschap… Ik zie het niet altijd en doe hiervoor toch echt mijn best.

Het geloof… Eerlijk? Ik ben er bang van geworden, in welke vorm dan ook. Ik zou er nog veel meer over kunnen en willen zeggen. Misschien een andere keer.

In gesprek blijven met elkaar en vooral luisteren naar elkaar zonder oordeel en zonder elkaars argumenten meteen van tafel te vegen… Nog even oefenen, dat wel…

Fijne week lieve mensen, geniet en tot rap!

Els

 

 

Els schrijft - Els Voermans - Column
Els Voermans is geboren in Dordrecht en woonachtig in Rotterdam. Geen Belgische, maar ze kijkt wel veel naar Belgische programma’s en kan daar erg van genieten. Schrijven is haar grootste hobby, daarom heet deze rubriek ook ‘Els schrijft’. Vandaag deelt ze weer een van haar columns met ons. Klik hier voor haar eerder verschenen columns.

 

Facebook9
Twitter
Follow Me
Tweet