Nieuwsgierigheid kan dodelijk zijn Een nieuw vervolgverhaal van Lieve Wiesda

Er zijn van die dingen die je iedere dag ziet, maar die je niet opvallen. Als ze eindelijk tot je doordringen, heb je kans dat ze je gaan intrigeren.

Om op zijn werk te komen moest Hans iedere dag een stuk over de snelweg. Hij deed dit al heel lang, maar het kasteeltje viel hem pas echt op toen hij een keer in de file stond. Het bos werd onderbroken door een enorme tuin, met mollig gras en grindpaden. In het midden hiervan stond een kasteeltje. Niet groot, maar wel van het type dat je in sprookjesboeken ziet. Een hoge voordeur, rond van boven, puntige torentjes, ramen onderverdeeld in kleine ruitjes, het geheel opgetrokken in een rode steensoort. Natuurlijk had Hans het al heel vaak gezien, maar nooit was tot hem doorgedrongen hoe lieflijk het er uitzag. Vanaf dat moment keek hij er iedere dag naar als hij langs kwam rijden. Het was duidelijk dat het leeg stond; nooit zag hij er iemand en er hingen geen gordijnen voor de ramen. Af en toe stond er een rood autootje, hoogstwaarschijnlijk van een makelaar die het pand probeerde te slijten. Jammer dat zo’n prachtig gebouw zo dicht aan de snelweg stond. Denk je dat je mooi woont, bouwen ze ineens een drukke weg voor je deur. Hans werd nieuwsgierig naar het kasteeltje, hij zou er graag eens binnen willen kijken. Steeds vaker zat hij er aan te denken, probeerde hij zich voor te stellen hoe het er van binnen uit zou zien. Misschien moest hij er eens naartoe rijden, kon hij door de ramen naar binnen kijken. Misschien stond er wel ergens een telefoonnummer van een makelaar.

Hans liep om het kasteeltje heen, alles zat potdicht. Hij drukte zijn sjaal tegen een raampje en met een steen sloeg hij het glas in. Voorzichtig haalde hij de scherven uit de sponningen en klom naar binnen. Het vertrek was vierkant en had een planken vloer. Hans opende de deur en kwam in de centrale hal. Zijn voetstappen weerkaatsten op de marmeren vloer toen hij de gang verder inliep. Hij strekte zijn hand uit om de volgende deur open te doen. Angst overviel hem echter en hij rende terug naar de kamer waar hij naar binnen was geklommen. Alle ruiten waren hier heel. Hij rende de kamer uit en opende een andere deur, ook hier waren alle ruiten heel. In paniek rende hij naar de voordeur en rukte die open. Buiten gekomen zag hij zijn auto niet. Twee keer rende hij om het kasteeltje heen, niets…
Met een schok werd Hans wakker. Haren en t-shirt doornat, zijn hart klopte in zijn keel. Hij snakte naar adem; wat een afschuwelijke droom. Gulzig dronk hij een glas water en haalde een paar keer diep adem voordat hij weer in bed ging liggen. Op zijn rug bleef hij aan het kasteeltje denken. Zou het maanlicht door de ramen naar binnen vallen? En zomers, bij mooi zonnig weer, dan zou de wind door de bomen ruisen en dikke hommels zouden slaperig over het gazon zweven. Met dit rustige beeld voor ogen sliep Hans weer in.
Het volgende weekend nam Hans het besluit om bij het kasteeltje te gaan kijken. Hij voelde zich een beetje zenuwachtig toen hij de afslag nam; in Engeland kon je dit soort gebouwen bekijken omdat het er spookte. Zou het hier… ? Om zichzelf grinnikend reed hij verder. Ondanks dat de snelweg luid en duidelijk te horen was, kwam hij op de weg waar hij reed totaal geen verkeer tegen.
Er was ook geen dorp of stad in de directe omgeving. Na enig mikken zag hij de torentjes tussen de bomen door. Een oprijlaan met bomen verwelkomde hem, het hoge gietijzeren hek was makkelijk open te duwen. Toen hij zijn auto bij de voordeur parkeerde had Hans toch wel even een raar gevoel in zijn onderbuik; de benauwende droom had hem niet geheel losgelaten. Om te beginnen liep hij eerst een keer om het kasteeltje heen en zag tot zijn opluchting dat de auto er nog stond. De hoge voordeur was voorzien van een heel oud slot. Na enig wrikken met een schroevendraaier sprong het open.
Aarzelend liep Hans naar binnen.

Wat zal Hans aantreffen? Zou het er spoken of is er niks aan de hand? Lees het morgen in deel twee van ons vervolgverhaal

3