Verhuisd naar Essen. Walter Van Mol vertelt!

Walter Van Mol (90) werd in Hoogstraten geboren. Hij had vijf zussen en twee broers, zijn vader was leraar en zijn moeder zorgde voor het gezin.

Oorlog

“Toen de oorlog uitbrak was ik vijf, maar daar heb ik niet veel herinneringen aan”, vertelt Walter. “Honger heb ik nooit gehad en we gingen gewoon naar school. Hoogstraten was toen nog een boerenbuiten en mijn vader kreeg als leraar vaak eten. Als de Duitsers de haven van Antwerpen gingen bombarderen met V1’s, schuilden we in de kelder. Daar hadden mijn ouders dekens en kussens in de nissen gelegd. Zelf sliepen ze in een soort strandstoelen, in het midden van de kelder.”

V1’s

“Mijn vader stond in de tuin vaak te kijken of er V1’s aankwamen, vooral ’s nachts, want die bommen vlogen met een vlammetje, de eerste reactiemotor. Als hij ze zag, moesten we in de kelder in, die een erg laag plafond had. Toen er een keer een V1 kwam, rende hij richting kelder, gleed uit op de treden van de tap, bonkte over iedere tree, kwam beneden terecht in een tuinstoel, die afbrak. Hij sprong op en knalde met zijn hoofd tegen dat lage plafond. Daar hebben we nog vaak om gelachen.”

Onderkomens bij boeren

“Uit veiligheid brachten onze ouders ons bij verschillende boeren in West-Vlaanderen onder, zover mogelijk bij de Antwerpse haven vandaan. Ik was gelukkig bij die mensen, die boer en boerin waren heel intelligent en zorgden goed voor mij. Ik heb er drie jaar gewoond, de laatste twee jaar van de oorlog en het eerste jaar van de bevrijding. Ik ging er naar de jongensschool en had veel vrienden. Op mijn tiende ging ik weer terug naar mijn ouders, die naar Borgerhout waren verhuisd, omdat mijn vader daar werkte.”

Juwelier

“Na de lagere school ging ik naar het College in Kontich, op mijn dertiende ging ik van school, want ik had er geen zin meer in. Het College was een priester juvenaat, waar de basis werd gelegd voor een christelijk leven als priester. Niets voor mij, ik zag de meisjes veel te graag. Daarna ging ik naar de vakschool om juwelier te worden, want ik was nogal fijnbesnaard. Daar heb ik een paar keer gedubbeld, omdat ik liever naar de meisjes keek dan naar mijn boeken. Het laatste jaar heb ik niet afgemaakt, maar kende wel de basistechnieken voor juwelier. Ik kreeg een leercontract bij een juwelier, waar ik uiteindelijk vijf jaar heb gewerkt.”

Nora

“Op mijn achttiende ging ik het leger in en ben drie jaar als beroepsmilitair gebleven. Daarna ging is als losse werkman aan de slag. In die periode heb ik mijn vrouw Nora leren kennen bij een dansschool, het was liefde op het eerste gezicht. We hebben drie jaar ‘kennis’ gehad en zijn toen getrouwd. We woonden in Antwerpen en daar mochten we drie kinderen krijgen, twee jongens en een meisje. Dan begin je toch meer over de zin van het leven na te denken.”

Hartaanval

“Ondertussen was ik bediende op een bank en we lieten een huis bouwen in Ekeren, waar we nog een zoon mochten krijgen. Ik ging naar de avondschool om een diploma te halen. Bij de bank maakte ik promotie en werd van bediende kantoor directeur. Mijn vrouw overleed plots op haar 69ste aan een hartaanval, ik heb daar nog steeds verdriet van. Een paar jaar geleden leerde ik een andere vrouw kennen, met wie ik een LAT-relatie had.”

Verhuisd naar Sint-Michaël

“Mijn jongste zoon werkte bij de haven in Zandvliet en was mijn mantelzorger, omdat hij vond dat ik niet meer geheel voor mezelf kon zorgen. Uiteindelijk vond hij het beter dat ik naar Sint-Michaël verhuisde, waar ik alle zorg zou hebben die nodig is. Om dicht bij me te zijn, is hij naar Roosendaal verhuisd. Met mijn vriendin heb ik telefonisch contact, want zij woont nog in Ekeren. Het is hier goed, het personeel is uitstekend en de kok heeft liefde voor zijn vak en kookt heel lekker eten.”

NN