Trots op zijn beroep. Ruud Leys vertelt!

13 uur geleden Nieuws, Trots op mijn beroep

Tot zijn achttiende wist Ruud Leys (37) niet echt welk beroep hij uit wilde gaan oefenen. Maar uiteindelijk vond hij dé baan, die hem op alle vlakken aanspreekt.

Sport en lichamelijke opvoeding

“De eerste twee jaar op het middelbaar zat je hoofdzakelijk in de schoolbanken en daar had ik een hekel aan, om zo lang stil te zitten”, vertelt Ruud. “In die tijd was ik veel met voetbal bezig. Een medeleerling ging sport en lichamelijke opvoeding studeren. Dat sprak me wel aan en daarom viel mijn keuze daar ook op. Ik woonde in die tijd in Vorselaar en Mol was de beste optie. Dat was wel eerst een half uur fietsen naar het station, dan zo’n twintig minuten met de trein en dan nog een kilometer te voet. Huiswerk deed ik zoveel mogelijk in de trein.”

Kinesitherapie

“Ik vond het een heel leuke opleiding met twaalf uur sport in de week, sowieso was er elke dag iets van sport en ook van anatomie, vakken die mij interesseerden. Op mijn achttiende ben ik afgestudeerd, maar wist niet welke volgende studie ik zou gaan volgen. Ik heb een jaar architectuur gedaan, maar dat was het niet voor mij. Iemand had me ooit gezegd, dat het goed zou zijn om kinesitherapie te gaan doen. Helemaal zeker was ik daar niet van, maar het sloot beter aan bij mijn middelbaar.”

Inwendige aandoeningen

“De opleiding was in Merksem en duurde vijf jaar. Om te beginnen was anatomie heel belangrijk, net als medische terminologie, fysica, chemie en sport. Vanaf het laatste jaar kies je een specificatie als afstudeerrichting. Er was ook de richting geriatrie, maar die werd amper door iemand gekozen. Mijn keus was inwendige aandoeningen, daar had ik een kijkstage in gedaan. Je had namelijk diverse stages, in een ziekenhuis, een praktijk, een woonzorgcentrum, … Bij een kijkstage zie je daadwerkelijk wat een behandeling kan doen bij mensen, bijvoorbeeld bij mensen met mucoviscidose (taaislijmziekte). Die komen benauwd binnen, met de longen vol slijm, en gaan vaak letterlijk opgelucht naar buiten.”

Na mijn afstuderen meteen begonnen

“Op mijn 24ste ben ik afgestudeerd. Daarna heb ik bij het Heilig Hartziekenhuis in Lier gesolliciteerd naar aanleiding van een vacature en verschoot ervan dat ik meteen kon beginnen. Mijn werkzaamheden waren op elke afdeling, rugrevalidatie, intensieve, geriatrie, post-operatief, … Ik begon er net en voelde me niet zo zeker, maar dat werd steeds beter. Het leuke was de samenwerking met collega’s en de afwisseling.”

Halftijdse praktijk

“Daarnaast begon ik mijn halftijdse praktijk in Massenhoven, die ik over kon nemen van iemand die met pensioen ging. Die heb ik tot voor een jaar gehad, dat was echt heel fijn, vooral door de band die je met de mensen opbouwt. Maar ik merkte dat het werk en met ouderen, zowel in mijn praktijk als in het ziekenhuis, prefereerde. Je hebt leuke gesprekken en veel dankbaarheid. En zo viel mijn besluit: ik wilde in een woonzorgcentrum gaan werken.”

WZC Sint-Michaël

“Mijn partner en ik woonden in Antwerpen, maar we zochten iets anders, in een groenere omgeving. We waren al eens in Essen komen kijken en de rust en de natuur trok ons erg aan. We hebben hier gebouwd en tijdens die periode zolang iets in Essen gehuurd. Mijn liefde om met ouderen te werken en de afstand naar het werk, deden mij besluiten bij Sint-Michaël te solliciteren, waar ik meteen werd aangenomen. Ik werk hier nu drie jaar en heb nog geen minuut spijt gehad.”

Trots op mijn beroep

“Veel kinesisten werken niet graag met ouderen, ik denk dat ze het niet als uitdaging zien. Je brengt op een creatieve manier een lach op hun gezicht in combinatie met bewegen op muziek. Ik ben trots dat ik in kleine dingen een verschil kan maken voor mensen. Ik vind het belangrijk dat er aandacht is voor oudere mensen om ze te laten bewegen en de mobiliteit zolang mogelijk op peil te houden.”