Trots op mijn beroep: Leo Van Gink vertelt!

De meeste mensen kiezen een beroep. Voor Leo Van Gink (63) was zijn beroep zijn roeping en hij wijdde zijn leven aan het geloof.

Broeders van Liefde

“De kerk en het geloof hebben me altijd bezig gehouden,” vertelt Leo, “ik ben gelovig opgevoed. We hadden thuis een katholieke achtergrond en ik ging naar de St-Jozefschool in de Stationsstraat van de Broeders van Liefde. Het leven van die broeders sprak me erg aan. Hun manier van leven, de verhalen van de missies in Afrika, dat maakte echt iets bij me los.”

Missiewerken

“Op mijn elfde ging ik naar het Juvenaat in Brugge om Broeder van Liefde te worden. De Broeders van Liefde houden zich met name bezig met de zorg voor psychiatrische patiënten, onderwijs en de missiewerken. Bij mij was er de drang om me voor te bereiden op missiewerk. We bleven steeds drie maanden in het Juvenaat. Alle voorzieningen waren daar aanwezig: een voetbalveld, speelzalen met allerlei activiteiten, sporten. Maar je had ook je werkzaamheden in de huishouding, zoals het gebouw proper houden, afwas, was, toiletten kuisen, …”

Ik koos voor de wereld die iedereen koos

“Telkens ik na 3 maanden thuiskwam ervaarde ik een heel andere wereld. Heel vertrouwd, maar toch was ik blij dat ik weer terug ging naar Brugge. Ik ben daar tot mijn veertiende gebleven, daarna ging ik twee jaar naar Zwijnaarde in Gent. Eigenlijk duurde die opleiding drie jaar, maar na twee jaar besloot ik toch geen broeder te worden. Ik koos voor de wereld die iedereen koos.”

Het geloof heeft me nooit losgelaten

“Ik ging werken bij een douaneagentschap aan de grens in Essen en in die tijd leerde ik ook mijn vrouw kennen. Het was een geweldige baan, maar helaas sloot het kantoor na een jaar. Ik ging aan het werk bij Supertape in Etten-Leur, daar werkten mijn broer en zus ook. Mijn geloof stond in die periode op een laag pitje, maar mijn vrouw en ik zijn toch voor de kerk getrouwd. Mijn vrouw kwam ook uit een gelovig gezin en we gingen elk weekend naar de kerk. Ook als we op vakantie waren. Want hoe of wat, het geloof liet me niet los.”

Jan Verstraelen

“Het evangelie Johannes 15.9-17 zegt: ‘Niet gij hebt Mij uitgekozen maar Ik u.’ En zo heb ik dat ook ervaren. Rond mijn 40ste hadden we een priester in Essen, Jan Verstraelen. Een geweldige man, voor mij een heilige, die helaas kwam te overlijden. Er kwam een andere priester, Roger Ilegems, met wie ik een goede band had, maar die na een jaar ook overleed. We hadden samen allerlei plannen op het pastorale vlak richting de jeugd. Ik was toen al eindverantwoordelijke van alle gebouwen en terreinen van het Jeugdheem, wat weer eigendom was van de parochie.”

Opleiding voor Diaken

“Toen Roger overleed, voelde ik me in de steek gelaten. Ik had gesprekken met pater Sergier, die de functie tijdelijk overnam en ìk besloot, na overleg met mijn gezin, aan de opleiding voor Diaken te beginnen. Dit om mezelf ten dienste te stellen van de geloofsgemeenschap. Nog voor ik Diaken was, ben ik een aantal jaren gaan werken bij Wereld Missie Hulp in Boechout. Tijdens deze periode in 1996 startten we ook met enkele mensen Welzijnsschakels in Essen. We begonnen een tweehandswinkeltje, ’t Schakeltje en konden zo in contact komen met mensen in armoede. Reeds meer dan 20 jaar proberen we via ’t Schakeltje en de verschillende activiteiten die we organiseren, de mensen die het wat minder hebben, te helpen. Rond 2000 werd ik gebeld door de vicaris, Rik Aegten, of ik ziekenhuispastor wilde worden in Middelheim. Ik heb toegezegd en vond het geweldig. Het contact met de zieken en stervenden was enorm intens.”

Godsdienstles op de Rijksschool

“Ik was al Diaken toen ik de kans kreeg om godsdienstleraar te worden op de Rijksschool, nu het Erasmus Atheneum in de Hofstraat. Ik verliet het werk in het Middelheim en zo stond ik ineens voor de klas en bracht de Boodschap over naar de jongeren. Het was prachtig om met de jongeren te werken.”

Parochiewerk

“Ik deed dat drie jaar en het werd steeds drukker in de parochie. Uiteindelijk moest ik het lesgeven stoppen en ben alleen parochiewerk gaan doen. In 2009 werd ik naast de parochie Essen-Centrum ook benoemd tot Diaken van Nieuwmoer, Achterbroek en Kalmthout-Centrum. Twee jaar later kwam er een pastoor voor Achterbroek en Kalmthout-Centrum. Dus nu werk ik nog in Nieuwmoer en mijn thuisbasis is nog steeds Essen.”

Elf parochies in Essen en Kalmthout

“In 2009 werd ik ook benoemd tot Federatie Coördinator. Daarmee werd ik verantwoordelijk voor alle elf parochies van Essen en Kalmthout. In 2016 is die Federatie veranderd in de Pastorale Eenheid van Onze-Lieve-Vrouwe Essen-Kalmthout. Nu zit ik in het team van de Pastorale Eenheid en ben ik medeverantwoordelijk voor de gemeenschapsopbouw en verantwoordelijke voor de werkgroep Financieel en Materieel Beheer.

Trots op mijn beroep

“Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze Diaken te worden. Ik ben er trots op dat ik in de gelegenheid gesteld wordt om me dienstbaar te blijven maken voor de mensen in onze gemeenschap. Ik ben dankbaar dat ik met mensen kan samenwerken om invulling te geven aan de opdracht die ik vanuit het evangelie heb meegekregen!”

NN

87