Tussen adem en as, tussen dood en liefde

Elke Halloween, wanneer de sluier tussen werelden dunner wordt dan een ademtocht, keert hij terug. Eidan, de naamloze geest van het kerkhof, vast tussen leven en vergetelheid. Zijn grafsteen is kaal, maar de aarde eronder gloeit soms zacht, alsof iets levends erin ademt.

Hij herinnert zich niet meer hoe hij gestorven is, alleen dat hij iets achterliet wat geen rust vond. Liefde misschien of spijt. Twee kanten van hetzelfde verlangen. Hij dwaalt tot de nacht waarin ze verschijnt.

Mira, ze komt met een lantaarn, een boek en ogen die niet bang zijn voor schaduwen. Ze leest voor bij zijn steen, verzen over de dood, over gemis, maar haar stem beeft niet. Ze leest alsof ze iemand troost. die ze nog nooit ontmoet heeft.

De lucht trilt. De mist lijkt te luisteren. En Eidan, die eeuwenlang niets voelde dan kou, voelt haar warmte. Een echo van leven raakt zijn wezen. Een vonk. De dagen erna keert ze terug. Soms praat ze tegen hem zonder woorden. Soms zwijgt ze, maar haar aanwezigheid vult de schemer met iets wat zelfs geesten begrijpen: betekenis. Langzaam herinnert hij zich haar. Niet als deze vrouw, maar als iets ouds, een gezicht uit een ander leven, een stem uit de tijd vóór stilte. Was zij degene die hij verloor? Of degene die hij nu pas vindt?

Wanneer Halloween nadert, wordt zijn vorm duidelijker. Ze ziet hem voor het eerst in de weerspiegeling van haar lantaarn: bleke ogen, een glimlach die niet helemaal menselijk is.
Ze schrikt, maar vlucht niet. Ze zegt: “Als jij mij ziet, ben je niet verloren.” Eidan raakt haar hand. Zijn vingers gaan dwars door haar huid, maar ze voelt een kou die pijn doet op een mooie manier, als herinnering aan iets wat waar is. Die nacht droomt ze van hem. En wanneer ze ontwaakt, ligt er een roos op haar kussen. Een roos van as, glinsterend in het eerste licht.

De sluier sluit zich, maar hij weigert te gaan. De dodenwereld trekt aan hem, maar hij verankert zich aan haar adem. Zijn wezen klampt zich vast aan haar hartslag en breekt door. Sindsdien leeft hij in de randen van haar wereld. In spiegels. In glas. In adem op koude ochtenden. Ze praat met hem alsof hij er nog steeds is en soms, heel soms, antwoordt hij.
Een zachte stem achter de stilte.

Wanneer Mira oud wordt, hangt ze de lantaarn uit het raam, elk jaar op Halloween. Mensen zeggen dat ze praat met zichzelf. Maar wie beter luistert, hoort twee stemmen. En wanneer ze op een nacht sterft, rustig en glimlachend, dooft de vlam niet uit. Ze vinden de lantaarn nog brandend, al dagen later, met een glinstering binnenin: twee schaduwen, hand in hand.

Sindsdien zeggen de dorpsbewoners dat, als de mist over het kerkhof kruipt, er lichtjes dansen tussen de graven, als adem in de kou. Liefde, zeggen ze, laat zich niet begraven. Ze verandert enkel van vorm.