Ik volg je als een schaduw (deel 2)

“Dokter, geloof me toch, u ziet de plek op mijn wang, u voelt de buil op mijn hoofd! U denkt toch niet dat ik dat zelf heb gedaan?”
‘Rustig, rustig. Natuurlijk geloof ik u.” suste de dokter. ‘We moeten iets verzinnen, dat die schaduw niet meer bij u kan komen. Hebt u een kamer die op slot kan, bij voorkeur zonder ramen?’
”Ja, de badkamer. Maar daar heeft hij ook al iets kapot gegooid.”
Het zweet stond op Wim’s voorhoofd, onder zijn oksels had hij grote zweetkringen. Zijn lijkbleke gelaatskleur en hysterische blik gaven hem het uiterlijk van iemand die op het randje van de waanzin zweeft.
“Kunt u vandaag bij vrienden terecht? Dan kom ik vanavond bij u langs. Ik zie erop toe dat u zich installeert. En morgen kom ik voor het spreekuur weer bij u aan, dan zult u zien dat er niets is gebeurd.”
“Hij vermoordt me, dokter, geloof me.”
“Ik zal u een slaapmiddel geven. Om acht uur ben ik bij u.”
“Ik heb geen vrienden, maar ik kom de dag wel door. Denkt u echt dat dit helpt?”
De arts knikte: Als ik u ervan kan overtuigen dat die schaduw niet zomaar bij u kan als u dit niet wilt, dan zijn we al een heel eind.“
Maar bij zichzelf dacht hij: ik neem contact op met een psychiater, deze man is een gevaar voor zichzelf. Die blessures heeft hij duidelijk zelf veroorzaakt, hij is mogelijk suïcidaal.

De avond viel. Wim zat bij de voordeur op zijn huisarts te wachten. Hij durfde zijn huis niet in. Als daar iets zou gebeuren kon niemand op zijn geroep afkomen. Om acht uur precies kwam de dokter voorrijden.
“Hoe gaat het nu met u? Bent u de dag een beetje doorgekomen? Waarom zit u voor de deur?”
Ik durf niet alleen naar binnen. Wilt u met mij het huis doorlopen, zodat ik wat spulletjes kan verzamelen?”
Samen pakten ze een slaapzak, hoofdkussen, radiootje en nog wat dingetjes. Wim gaf de arts een sleutel.
“Dan kunt u zichzelf binnenlaten.”
“Ik ben hier rond zeven uur. U zult zien dat alles o.k. is. Ik zal u nu een injectie geven met een slaapmiddel. Laat uw radio aanstaan op een zender met lichte muziek. Doe achter mij de deur op slot. Na ongeveer tien minuten valt u in slaap. Laat het licht aan, door de injectie merkt u daar niets van.”
De prik werd toegediend. Wim deed de deur op slot en ging in de slaapzak liggen. Na een poosje werden zijn ogen zwaar en gleed hij weg in een diepe, droomloze slaap.
De arts maakte nog een rondje door het huis, maar kon niets onregelmatigs ontdekken. Schouderophalend draaide hij de deur op het nachtslot.

De volgende ochtend, om kwart voor zeven, belde hij aan. Er gebeurde niets. Hij pakte de sleutel en liet zichzelf binnen. De badkamer deur zat nog steeds op slot en het kloppen en zelfs bonken haalde niet uit. Het bleef stil binnen, angstig stil. De enige mogelijkheid om binnen te komen was de deur forceren.
De arts besloot de politie erbij te halen. Misschien had de man zichzelf wel iets aangedaan, was hij suïcidaal. Stom dat hij niet had gecontroleerd of er scheermesjes in de badkamer waren.

De politie maakte korte metten met de badkamerdeur: een breekijzer ertussen en krak.
Wim lag nog steeds in zijn slaapzak, het radiootje speelde rustige muziek. De arts herademde. Hij sliep gewoon nog. Eén van de agenten trok de rits van de slaapzak naar beneden en vloekte.
De aanblik van de uitpuilende ogen was schokkend, de tong die ver uit de mond stak, maar vooral de blauwe plekken, veroorzaakt door knijpende vingers in de hals.
Een doodse stilte hing in de badkamer. Tot één van de agenten zich omdraaide en zei dat hij Moordzaken ging bellen.
De arts liep achter hem aan en zag de schaduw niet, die uit de slaapzak kwam en zich bij de zijne voegde…

Binnenkort een nieuw vervolgverhaal van Lieve Wiesda!

Foto: Liesbeth Joosten
www.lijoo.com

12