Mehdi Gholami, het verhaal van een vluchteling

13 juni 2016 Docu's, Essen, Nieuws

Er is op dit moment veel te doen over vluchtelingen. De media willen ons van alles laten geloven en stellen deze mensen bij voorbaat in een slecht daglicht. Filmpjes rouleren en dragen bij aan het beeld dat kennelijk gecreëerd moet worden. Maar is dit nu allemaal zo? Zijn dit allemaal slechteriken of zijn het primair mensen met een schrijnend verhaal? Mensen die voor hun veiligheid en levensbehoud hun geliefde vaderland moeten ontvluchten en een barre, vaak gevaarlijke reis moeten ondernemen. Die alles moeten achterlaten wat ze lief is en die hun best doen in een vreemd land een nieuw bestaan op te bouwen en hopen op de dag dat ze weer naar huis kunnen gaan. Naar het land waar hun eigenlijke thuis is.

We spraken met Mehdi Gholami, die vier jaar geleden naar België kwam. Hij kwam uit Teheran, de hoofdstad van Iran. Mehdi werkte daar als sportverslaggever bij twee kranten en speelde voetbal in de 1ste klasse en internationaal. Maar het regime in Iran veranderde na de verkiezingen en wierp het, toen heel moderne, land honderden jaren terug in de tijd, wat ook de economie een enorme knauw gaf.
“Ik was één van de velen die Iran vanwege politieke redenen moest ontvluchten”, vertelt Mehdi. “Het was de bedoeling om via België over te steken naar Engeland, waar de zoon van een vriend van mijn vader woont.”

Aankomst in Antwerpen

Via, via kwam Mehdi in Antwerpen terecht. Hij ging naar het station waar hij de trein naar Brussel nam. Toen hij moest uitstappen voor een ticketcontrole, viel hij door de mand. “Ik werd doorverwezen naar een instantie, maar omdat het vrijdagmiddag was, was die gesloten. Drie nachten heb ik op straat geslapen. Maandag kreeg ik een interview en werd me gezegd dat ik in België kon blijven tot alles uitgezocht was. Tot die tijd had ik een tijdelijke verblijfsvergunning.” Mehdi kreeg papieren in het Nederlands mee die hij niet kon lezen en weer op straat hoorde hij iemand Perzisch spreken. “Ik heb die man aangesproken en die heeft de brief voor me vertaald. Hij zei: ‘Je familie kan naar mij geld overmaken, dat geef ik dan aan jou.’ Ik heb mijn familie gebeld, die dat meteen deed, maar die man heb ik nooit meer gezien en het geld dat mijn ouders hadden overgemaakt natuurlijk ook niet.”

Ik realiseerde me: in Iran had ik alles, hier heb ik niks en zal helemaal opnieuw moeten beginnen…

Meteen Nederlands gaan studeren

Omdat Mehdi rust zocht na alle doorstane ellende, had de man hem naar Essen doorverwezen. Hier ging hij naar het OCMW waar hem gezegd werd: we gaan je helpen, maar op dit moment kunnen we qua woning even niets voor je doen. Het geluk zat hem mee, want toen hij weer buiten stond kwam hij in gesprek met een man die hem zolang in huis nam. Na tien dagen kon Mehdi naar zijn nieuwe woning.
“Ik ben meteen anderhalf jaar Nederlands gaan studeren. Het eerste wat je moet doen als je je in een ander land vestigt, is de taal leren en je de gebruiken eigen maken. Ik realiseerde me ook: in Iran had ik alles, hier heb ik niks. Ik zal helemaal opnieuw moeten beginnen.”

Excelsior Essen

Hij wilde wat met zijn voetbalkennis doen en is, na overleg met het OCMW, naar Excelsior gegaan. Lopend, want een fiets had hij niet. Zijn technieken werden bekeken en hij kon zich meteen aansluiten. Natuurlijk had hij noch kleding, noch schoenen om te gaan voetballen. De man die hem de voetbaltest afnam heeft hem de benodigde spullen gegeven. “Dat is nu mijn beste vriend”, zegt Mehdi.

Trainer bij Excelsior

Na drie maanden gaf hij al voetballes aan de kinderen bij Excelsior en trainde ze. Op dit moment speelt Mehdi bij Putte-Kapellen en bij allebei de teams werd en wordt hij heel erg gewaardeerd door de kinderen. Ook nu kreeg hij bij het afsluiten van het seizoen leuke cadeautjes, zoals altijd.

Na de omscholing direct aan het werk

Om aan werk te komen, liet hij zich in Antwerpen omscholen tot pijpfitter en wist al snel een baan te vinden bij een bedrijf waar hij nu alweer twee jaar werkt. Tijdens zijn opleiding liep hij een keer een kledingwinkel binnen en hoorde iemand Perzisch spreken. Hij ging naar de vrouw toe en knoopte een gesprek met haar aan. Daarna had hij plotseling iedere week kleding nodig’ en ondertussen zijn Mehdi en Nafas, zijn Perzisch en Nederlands sprekende vrouw, alweer bijna een jaar getrouwd.

Heimwee

Heimwee heeft Mehdi nog altijd. “Iran is zo’n ontzettend mooi land, met een rijke cultuur en een prachtige natuur. Mijn familie woont er en zoveel andere mensen om wie ik geef. Maar ik weet dat als ik nu terug ga, al is het maar voor een vakantie, ik bij de grens meteen word opgepakt. Ik heb ondertussen een permanente verblijfsvergunning. Toen ik voor het tweede interview moest gaan, dat drie uur duurde, bleek dat ze alles van me wisten. Zelfs bij welke voetbalteams ik had gespeeld. En ook dat als ik Iran zou binnenkomen, ik meteen gearresteerd zou worden en waarschijnlijk tientallen jaren achter de tralies zou verdwijnen.”

Dankbaar voor de kansen die hij krijgt

Mehdi is ondanks zijn heimwee heel blij dat hij in België terecht is gekomen. “Ik ben zo blij en zo dankbaar dat ik deze kansen heb mogen krijgen. In een ander land was het misschien niet zo goed met me afgelopen. België was en is heel goed voor me. Vanuit mijn hart dank ik België en zal alles doen om een goede bewoner te zijn!”